Ooh, I wish it were true. Hoezeer ik ook tegen de afwas nadien opkijk, toch bevind ik me het grootste deel van mijn tijd in de keuken. Eten is helemaal mijn territorium, geen man, kind noch bezoek die mijn planning in de war kan sturen. Ik sta er op om minstens 1 keer per week een cake/taart of koekjes klaar te maken. Ook chocomousse of pudding bevinden zich wekelijks in onze koelkast. Het liefste maak ik gerechten klaar waar urenlange voorbereiding voor nodig is. Het geeft zo'n voldoening als iets waar je een lange tijd mee bezig was tot zijn recht komt. En gisteren bevonden we ons in zo'n moment: de variabele wekelijkse bakdag. Ik maakte bananencake, de meest simpele cake ooit &chocoladepudding + vanillepudding met speculooscrumble. Als avondeten zou ik snel macaroni in elkaar flansen.
Alles zag er rooskleurig uit, ik had me al helemaal verheugd op een avondje snoepen. Tot wanneer vriendlief de bananencake uit de oven haalde, het eerste stuk proefde & me alweer feliciteerde met het lekkere resultaat leek alles goed te gaan. Het was pas nadien, bij het snijden van de cake dat ik opmerkte dat hij er letterlijk roze uitzag. Alsof de cake gemaakt was met dikke brokken ham. Tot zover de "lekkere" bananencake. Maar er was nog hoop voor de pudding. Al bij al zag die er stevig uit, met een dik 'velleke' bovenaan. Tot ik gulzig een schep nam & een koude lopende chocomelk op mijn lepel zag. Over de macaroni spreek ik al helemaal niet meer, 2 keer heb ik de mornaysaus opnieuw kunnen maken. 2 keer. Vanaf vandaag spreken we hier terug over Aiki supernoodles of dagschotels van bij de beenhouwer, 't is maar dat ge het weet!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten