Een teken van leven!

Ik werk nu al bijna een week in een elektrozaak & al mijn machines zullen het geweten hebben. De feiten zijn er naar. De helft van de toetsen op mijn del zitten vast alsof er een tubeke lijm op is leeggeknepen. Dan zijn er ook nog mijn wasmachine dat dienst weigert & de batterij van mijn gsm die besloot zichzelf te splitsen. Eventjes wachten tot ik recht heb op personeelskorting, dat was blijkbaar teveel gevraagd. 'k Zal nog eens 's nachts tegen mijn wasmachine praten.
Voorts van de rest is alles goed met mij, ik haat nog steeds carnaval maar had in deze deprimerende periode toch nog een tof dagje.

Gelijk op de bus stappen die je van je werk naar huis voert, waar de buschauffeur je een busrit cadeau doet omdat je niet kan passen. Of de hele dag hopen dat vriendlief spaghetti klaarmaakt, de deur van 't huis opendoen, ruiken & weten dat spaghetti is, zonder dat er nog maar één request is geweest. Dan zijn er ook nog volgende zaken: de koelkast opentrekken & die van top tot teen gevuld zien staan met lekkere yoghurtjes, verse groenten & fruit. Met de baby in de douche gaan die de rollen wil omdraaien: ze poetst haar tandjes zelf, wast zichzelf, kleedt zichzelf aan, borstelt haar eigen haar maar doet dat ook allemaal nog eens bij mij. Ik moet toegeven: dat aankleden was in haar ogen meer de kleding rond haar lichaam draperen. 't Was dan ook ambras toen ze het effectief over haar hoofd moest steken. Dit tekstje typen met mijn lievelingsliedje in mijn oren terwijl er ook iets rond mij gedrapeerd hangt: een slapend lief.

Ooooh, 't mogen elke dag dagen zijn gelijk de deze.