* Een frak, da's alles wat mij nog ontbrak deze winter. Ik heb het tot hiertoe nog niet echt koud gehad, ook niet toen de temperatuur onder nul ging maar met die ijswind werd er toch even op de tandjes gebeten. Ik bezweek onder de druk (en een beetje onder de koude) & besloot mij dan toch maar een lekker warm exemplaar aan te schaffen. Omdat ik nogal van kleurtjes houd, koos ik voor een Nümph-jasje (enkel nog te vinden in het kindermodel op het www). Geheel paars met een kleurrijk patroon in de binnenkant. En met een kap, mijn eigen absolute vereiste aan een jas. Ook niet onbelangrijk: de maat. Het is namelijk een large, wat wil zeggen dat ik vermagerd ben! Byebye XL!
* Ik wil elke dag van het jaar sneeuw! Elke dag! En de koude mag er natuurlijk ook bij zijn. 't Is superfantastischgeweldigmegagezellig!!!! Misschien moet ik écht wel verhuizen naar een Scandinavisch land.
* Mijne vriend, de meest onromantische ziel ter wereld, bloeit helemaal open bij dit weer. Voor de eerste keer in mijn leven zie ik hem spontaan kaarsjes aansteken, eten maken, knuffelen & alles wat daarrond hoort. Nog een reden om te verhuizen: het brengt het beste in hem naar boven.
* Vandaag sloot ik mezelf buiten, met vriend & dochter nog in huis. Dat moete kunnen he! ;-) Zonder sleutels, zonder gsm maar enkel gewapend met een tijdelijke bankkaart, ging ik winkelen. Enkele minuten later (ja, ik heb niet veel tijd nodig ze) stond ik terug voor mijn deur & belde ik aan. En nog een keer, nog een keer & nog een keer tot we 20 minuten later waren & ik al een hele scheldtirade in mijn hoofd had klaarzitten voor vriendlief, die te tam was om uit zijn zetel te komen voor de deur open te doen. Maar toen ik goed & wel klaarstond om van pure collère heel mijn bankrekening leeg te winkelen besefte ik dat onze bel op stil stond. Jawel, geheel aan mezelf te danken toen ik deze ochtend besloot om me vandaag uit te slapen. Er zat niks anders op dan bij de bakker rechtover de deur te gaan vragen of ik even naar huis mocht bellen. Huis, amper 10 meter verder maar toch compleet afgesloten voor mezelf. In heel mijn leven heb ik me nog nooit zo'n kwezelke gevoeld. Zeker toen ik naar hem belde maar niet eens gehoor kreeg aan de andere kant van de lijn. Uiteindelijk ging ik maar terug naar de inkomhal, zette ik me op mijn gat & keek triestig naar de voorbijgangers die hun geld al hadden omgeruild voor koopwaar. Ze dachten dat ik waarschijnlijk één of andere dakloze was die een schuilplaats zocht. Nu ik erover nadenk, had ik misschien nog kunnen profiteren van de situatie & al bedelend geld kunnen vragen. Goede ideeën krijg je altijd maar op het einde van de situatie he. Anyhow, de deur sprong opeens met een *trrrrr* uit het slot. Ik rende naar binnen, nam de lift, stopte op het tweede verdiep waar de deur al voor me openstond. Beiden met de slappe lach, ik al met wat meer tranen in de ogen dan hij. Stiekem van angst, paniek maar vooral kou - al is het een kunst om te doen alsof dat dat ook van het lachen kwam. Uiteindelijk bleek dat de vrouw van de bakker achter mijn rug nog eens opnieuw had gebeld naar hem omdat ze me daar zo zielig zag zitten in het gangske. Hij pakte toen dus wel op. Het kwezelke, die bijnaam heb ik vandaag verdiend.
Voor de sfeer er nog een beetje in te houden: let it snow, let it snow, let it snow. *
skip to main |
skip to sidebar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten