De Ka van Kaklelijk

* Het moest er van komen, een wishlist. Terwijl ik volop uitkijk naar mijn eigenste Secret Santa , begin ik toch stilaan ook mijn eigen wishlist op te stellen. Op zich niks spectaculairs, vrij basic met af & toe eens een uitspattingske. Qua materiale zaken staat hier eigenlijk alles wat er op mijn verlanglijstje staat. Eigenlijk wordt daar constant geschrapt & aangevuld. 't Is een kwestie van wat mij op dat moment echt in het oog springt.

Op persoonlijk vlak spant echter een goede gezondheid de kroon, de cliché-wens op bijna alle eindejaarskaartjes. Eigenlijk wil ik ook gewoon veel eindejaarskaartjes krijgen. ;-) Op de 2de plaats zijn er een baby & mezelf 'een man' kunnen toe-eigenen. Jawel, the Mister heeft toegegeven: er komt na mijn perikelen nog een broertje of zusje voor Phéline. Na wat er de laatste maanden allemaal gebeurde was het voor mij én hem duidelijk dat alles in het leven niet meer zo simpel is als we allemaal denken. En het is dan ook vanzelfsprekend dat er na al dat serieus gebabbel van mijn kant toch ook wel (nog) grote(re) drang ontstond om 'vriendlief' eindelijk 'man' te noemen. Ik heb het gevoel dat hij met mij nog gaat afzien in 2011!

* Alle ode aan Jeroen Meus. Vanaf eergisteren werd hij in mijn ogen de man die Vlaanderen leerde koken. Piet Huysentruyt heeft voor mij afgedaan, zijne piëdestal mag hij verlaten. En de reden denkt ge bij uzelf? Jeroen Meus' programma Dagelijkse Kost op Eén. Het programma dat mij een pasta alla puttanesca leerde maken zonder gemoos of gezucht. De keuken mogen ze gerust in mijn woning plaatsen, de vichy-ruitjes van de intro als mijn tafelkleed, de vent achter mijn fornuis & zijn dagelijkse kost in mijn talloor.Ik zou nogal eten ze.

* De garage heeft ons goed liggen gehad met de vervangwagen. De Ka van Kaklelijk, daar rijden we nu mee. Een grijze, oude koekendoos, waar ge met 2 volwassen mensen en een kind ingeduwd zit. Alsof ge uzelf wilt wijsmaken dat het beter is om met een aftands, krap model te rijden dan te voet, met de fiets of welk ander vervoermiddel ter wereld, uzelf van vertrekpunt A. naar eindpunt V. te brengen. Het heeft zoiets van: "Ik wil een gezinswagen maar ik kan het mij niet permitteren dus neem ik genoegen met deze mottigaard.". En ja, vandaag stond het er op de parkeerplaats van mijn werk. Ik had er de hele dag al aan gedacht & toen het opeens de parkeerplaats opreed, wou ik mij nog bedenken & te voet naar huis gaan. Maar goed he, zo erg kon dat toch niet zijn? Klein, ja. Lelijk, ja. Maar schaamtelijk? Banee gij! Ik had 4 paar wielen onder mijn gat & een dak boven mijn hoofd terwijl ik naar huis reed, van de koude geen last. Tot we aan het rijden waren & mijn vriend het lumineuze idee kreeg om bij ieder rood licht te wiebelen in de auto zodat we naar alle hoeken vlogen & jan & alleman naar ons keek. Het was nog niet erg genoeg want af & toe moest hij doen alsof hij zou optrekken. Schaamte, vandaag heb ik het pas écht leren kennen. Van het Marina op ne getunede, roze scooter-niveau.