Let's self destruct.

De enige constante in mijn leven zijn van die rare, al dan niet medische problemen. Het begon allemaal met mijn geboorte. Toen ik voor het eerst mijn oerkreten de wereld instuurde, werd er vastgesteld dat ik een open gehemelte had. Verder was een ietsiepietsie stukje van mijn rug niet toegegroeid. Aan dat open gehemelte dank ik mijn 5 mond- en kaakoperaties, een beugel (die ik nog wel tof vond) en een hele hoop metaalwerk rond mijn kaaksbeenderen. Aan het tweede heb ik een liefelijk putje te danken net boven mijn billen, 't is eigenlijk echt schattig, en misschien ook wel mijn dik gat dat wat explicieter gevormd werd.

Niet veel na die veelvuldige operaties kreeg ik een auto-ongeluk waar ik eigenlijk wel veel geluk gehad heb. We werden in de zijde aangereden door een vrouw die behoorlijk wat had gedronken en zelfmoord wou plegen door tegen de betonnen omheining van een huis te rijden. Spijtig genoeg voor haar mislukte haar poging door eerst tegen ons te rijden, ons op te scheppen over het omheiningske zodat we tegen het huis knalde. Met de auto nog steeds in onze zijde. De 2 auto's waren als het ware vervlochten in elkaar. We hadden het eigenlijk kunnen verkopen aan kunstliefhebbers onder de noemer 'expressionisme'.

En ook alweer niet veel na dat ongeval, hyperventileerde ik van de minste scheet op aarde en kreeg ik spierscheuren (zonder te lachen!) van krampen in mijn kuit. "Puur psychologisch!" , zo luidde de diagnose van de dokter. Tot ik op een nacht wakker werd met zoveel pijn in mijn borstkas dat ik na 3 dafalgan codeïnes nog steeds niet wist waar mijn hoofd stond. Na een hele nacht huilen, suf wezen maar vooral klagen, voerde mijn mama mij naar de spoed, waar ze tot grote verbazing ontdekte dat mijn longen bezaaid waren met bloedklonters. Allemaal stuk voor stuk exemplaartjes die allerlei vertakkingen afsloten en waardoor een mini-klein deeltje long afstierf.

Niet lang geleden had ik weer een ongeluk. Allemaal voorgaande dingen die me doen vermoeden dat ik iedere keer door de mazen van Pietje de Dood zijn net glipte. Dramaqueen, aanstellerij; noem het gelijk ge wilt.

't Was al langer geweten dat er iets aan de hand was. Toen het uitstrijkje na mijn zwangerschap zich aandiende, wist ik met zekerheid dat er niks verkeerds zou zijn. Ze dachten toch niet dat ik 1 of andere vieze ziekte zou hebben, laat staan een levensbedreigende zoals aids ofzo. Enkele weken na dat uitstrijkje vertelde mijn gynaecoloog me dat er 'geïrriteerde cellen' bij mijn uitstrijkje zaten. Er werd gesneden en onderzocht en alles zou in orde komen. En na 6 maanden was ik weer weg, voor alweer een uitstrijkje. Ik kan u zeggen dat ik nog nooit zo hard gehoopt had dat ik eens in mijn leven een soa zou bezitten, liefst trossen genitale wratten. Helaas pindakaas, het was een stadium 1.

Goedemorgen, mijn naam is Stephanie, 21 jaar en ik heb baarmoederhalskanker. De mensen die op dit moment zeggen 'Oh, 't is maar stadium één, gij kunt wel nog genezen e dramaqueen!' , wens ik het liefst van al zelf ook toe. Ook al verkeer ik in het eerste stadium, kanker is kanker and that equals doodgaan, ook al is er ong. 80% kans op complete genezing volgens mijn gynaecoloog. Niet meer of niet minder.