Een dag.

Woensdagavond, 20u41. Ik geef Phéline het laatste stukje appelsien zonder velleke & besluit dat we beter allemaal in bed kruipen. Nadat ik mijn handen afspoel & Phéline haar mini-tandje & mijn mond vol tanden poets, kruipen we allemaal dicht tegen elkaar onder de lakens. Ze vlijt zich zoals gewoonlijk in mijn hals met haar hoofd, haar ene hand zoekend naar een stuk pyjama om vast te houden, het andere omklemt stevig de Rudolph, haar knuffeldiertje. Ik lig ongemakkelijk maar dat geeft niet. Nog geen 5 minuten later valt ze in een diepe slaap die tot 4u19 duurt. Enkele minuten voorheen rinkelde de wekker die haar papa vertelde dat het tijd was om op te staan. Ze wordt wakker van de lakens die hij van zich haalt terwijl hij zich rechtzet & blijft er onrustig bijliggen tot hij haar een kus geeft & wat sust. Waarna ze haar ogen sluit om opnieuw naar dromenland te vertrekken.

Donderdagochtend, 7u06 's ochtends. Kleine, zieke Phéline bracht de nacht door naast mij, nu is ze wakker. Ze vertelt een verhaaltje tegen Rudolph met veel gebaren & gebrabbel, afgewisseld met verschrikkelijke hoest- en niesbuien. Ik stap uit bed, maak haar pap & medicijnen klaar & smeer mijn boterhammen. Eerst haar pap & pamper, daarna mijn boterhammen; zo zijn de regels. Ze drinkt de pap rustig op, slurpt de hoestsiroop van het lepeltje & ondergaat kirrend het pamperritueel (inclusief de koortsthermometer) . Wanneer ik mijn boterhammen begin op te eten in de zetel, komt ze aangekropen. Ze legt haar hand op mijn arm & kijkt ze me vertederend aan (in Phélinetaal: 'Ik wil ook een stukje!'). Ik leg haar uit dat speculaaspasta crunch (!) niet bestemd is voor kleine babymaagjes, ook al is het zoveel lekkerder dan pap. Ik geef haar een korstje met wat smeerkaas dat ze binnenspeelt alsof het niets was & opnieuw voel ik haar hand op mijn arm, deze keer met de ogen in mijn bord. Ik besluit te doen alsof ik niets merk. Na enkele klopjes tegen mijn arm besluit ze het er zelf op te wagen: ze neemt een boterham uit mijn bord & steekt die zo snel ze kan in haar mond, smakkend (Phélinetaal voor 'als ge het mij niet geeft, dan pak ik het zelf wel gierigaard!). Waarna we beiden lachen, zij met kleine, dichtgeknepen oogjes (Phélinetaal voor 'yes, het is mij gelukt, ze zal da zeker nu niet meer afpakken nu we alletwee lachen & ik mijn schattigste move'ke probeer) . Ik pak de boterham af, zet het bord op het aanrecht & zij huilt hard waardoor ze met haar neus letterlijk snottebellen blaast.

Een half uur later zit ze alweer in mijn schoot mee in VT Wonen te bladeren. In mijn achterhoofd speelde zich dit alles nog eens af met een lichte blik op de toekomst. Een toekomst waar ze helaas niet meer met mij in bed wil liggen, zich niet meer in mijn hals zal vlijen of naar mij zal kijken alsof ik haar allerbeste vriendin ben. Er zullen momenten zijn dat ze 's ochtends een pleidooi zal houden voor het glas cola dat ze als ontbijt zal nemen of opeens geen appelsienen meer zal lusten omdat ze oranje zijn. Tegen die tijd zullen ze wel een afstandsbediening gevonden hebben om het leven te pauseren of terug te spoelen zeker?