Maar oké, deze keer geen cadeautjes of commercieel gedoe omdat the mister himself besloot dat we daar niet meer aan meedoen. No problemo, dan schrijven we maar een briefke.
Ikzelf vind dit enorm spannend, want het is de eerste keer dat hij hier ooit maar eens iets zal lezen. Hoogstwaarschijnlijk voelt hij plaatsvervangende schaamte door wat ik hier op het Almachtige Internet post.
----
Liefste Robbie,
Met -ie, that is. Want bijna iedereen schrijft jouw naam met een -y. Dat vinden we niet zo plezant.
Jij was het die enkele uren geleden zei: "Wij vieren dat niet ze. Bij ons is het elke dag Valentijn.". Spijtig voor mij, want ik had mijn zinnen gezet op een horloge. Ik moet zeggen dat ik met die mededeling niet echt content was. Dat zal voor u hoogstwaarschijnlijk geen verrassing zijn. Dus ik dacht bij mezelf: gij viert dat misschien niet, maar ik wel. Niet met cadeautjes, maar met woorden. Daarom schrijf ik hier online een klein tekstje voor u. Ik zou het met de hand willen schrijven maar door de verhuis zijn er amper pennen, laat staan papier te bespeuren. Afprinten was dus ook geen optie. Mailen nog veel minder.
Jij was de eerste man waar ik geen beginnend, verdwaald borsthaar bij aantrof. Ook van scheerperikelen ondervond je niks meer of onwetendheid omtrent alle andere genderverbonden onderwerpen was je onbekend. Jij was de eerste man die ik echt man kon noemen, al kan ik daar nog niet 'mijn' voorzetten wegens niet getrouwd en toestanden. Het is bijna 3 jaar geleden dat ik voor het eerst in je knotje* lag & sindsdien hebben we een turbulente weg afgelegd. Het begon allemaal met mezelf, die het begrip comazuipen eens wou uitproberen & jij, de chauffeur die me naar huis bracht. En ook nog de trap ophielp, me in mijn bed stopte en in mijn haar wreef tot ik in slaap viel. Zoals je toen voor me zorgde, zo doe je dat nu nog altijd. En daar ben ik je enorm dankbaar voor.
Je bent nu al meer dan een jaar de papa van ons kleine Phé en dat gaat je goed af. Ze kijkt trouwens mee naar de letters die stuk voor stuk op het scherm verschijnen. Als ik jullie bezig zie, heb ik zin om mijn webcam aan te zetten & ergens een website te openen om je live te laten uitzenden. 't Is zo'n schoon zicht. Als ik twijfel aan jou, over wat er in de toekomst zal komen of gewoon zo kwaad op je ben dat ik je liever naar een ander deel van de wereld zou laten verbannen, hoef ik alleen maar naar dat beeld te kijken. Dan weet ik dat ik juist gekozen heb. Ik kon me geen betere vader wensen voor ons klein pieteke. En zij haar geen betere 'tataaaaa'. Ze hoeft mij dat niet te vertellen, ik zie dat. Zelfs op dit eigenste moment, hoe ze vredig tegen je aanligt & hoopt dat je plots wakker zal worden om haar in je armen te sluiten.
't Voelt heel ambetant om zoiets toe te geven. Want zoals jij amper je gevoelens laat zien, zo geef ik bijna nooit complimentjes. Dat zijn zo van die dingen waar het geregeld rond fout loopt. Ik hoorde Linus aka Humphrey Bogart gisteren in Sabrina zeggen: "No emotions, just ice water in his veins and thicker tape coming from his heart." en dat deed mij een beetje aan u denken. Want ook al zijt gij 's nachts het chauffageke waar ik mijn koude voetjes aan warm (gelijk nu), soms denk ik dat ik met een schoon gesculptuurde ijsblok te maken heb. Met momenten van ontdooiing weliswaar. Jij weet als geen ander dat je heel mijn dag kan goedmaken met een klein, onnozel gebaar.
En 't zijn allemaal die momenten, die me doen denken dat er onder die laag ijs, met mogelijk ook onderliggende rotsvorming, toch wat gevoel zit. ;-) 't Moet gezegd zijn: ik ben fier op u! Om alle redenen die ge stiekem ook wel weet.
Ik zie u graag, dat vergat ik bijna te zeggen. Oprecht. Na al die jaren - die het scenario voor enkele seizoenen Mooi & Meedogenloos zouden kunnen vormen - maak je nog altijd iets in me los. You move me.
Liefs,
Stephanie.
* stukske tussen de borstkas & de arm, zo net boven de oksel. Alweer een nieuw woord geleerd. ;-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten